Een hete zomermiddag

Zondagmiddag 9 juli 2023. Ik zit zwetend voor mijn computer afwisselend naar de Tour de France en het Nederlands kampioenschap schaken te kijken. Buiten is het drukkend heet. De mussen vallen van het dak. Over een uur kan er een noodweer uitbreken.
De Tour is aan zijn 9e etappe bezig, de rit naar de Puy de Dôme. Deze legendarische berg was in 1988 voor de laatste keer in het parcours opgenomen. Op haar flanken wonnen Fausto Coppi, Frederico Bahamontes, Julio Jimenez, Felice Gimondi, Luis Ocaña, Lucien van Impe, Joop Zoetemelk, Angel Aroyo. Hier versloeg Raymond Poulidor Jacques Anquetil.
Als ik inschakel, bevindt de kopgroep zich op 100 kilometer van de finish en heeft een voorsprong van meer dan 10 minuten op het peloton waarin de gele truidrager Jonas Vingegaard zich bevindt. Anish Giri en Jorden van Foreest zijn aan hun tweede finalepartij begonnen. De eerste was na 25 zetten in remise geëindigd.
De voorsprong van de kopgroep zal wel snel kleiner worden. De favorieten zitten allemaal nog in het peloton en elke grote renner wil natuurlijk een overwinning op de Puy de Dôme op zijn palmares bijschrijven. De strijd moet nog ontbranden, denk ik in mijn snikhete kamertje, ik moet gewoon afwachten, goed drinken en niet forceren. Maar zo denkt niet iedereen erover.
“De Puy de Dôme speciaal? Een berg is een berg”, aldus de ploegleider van Jumbo Visma, de ploeg van geletruidrager Jonas Vingegaard. Hij had zijn ploeg opdracht gegeven niet te proberen de kopgroep in te halen, maar alle krachten te sparen om te voorkomen dat Vingegaard tijd zou verliezen op Tadej Pogačar, zijn naaste concurrent. Misschien zou hij zelfs nog een paar seconden kunnen winnen.
Grote verontwaardiging bij de verslaggevers. Waar is de heroïek van la Grande Boucle gebleven? Zij verwijten de ploegleider een gebrek aan historisch bewustzijn en willen niet begrijpen waarom de geletruidrager niet probeert bij het selecte gezelschap van winnaars op de Puy de Dôme te komen. Zo’n kans krijgt hij misschien nooit weer.
Het is de moderne tijd, mijne heren. De tijd waarin romantiek plaatsheeft gemaakt voor kille berekening, en waarin historisch bewustzijn ten onder gaat in efficiencydenken. Voor de kijkers thuis is dat niet leuk. Je zit niet de hele middag puffend te wachten op een paar seconden meer of minder, maar je verwacht als beloning voor je uithoudingsvermogen sensatie en heldendaden.
Giri en Van Foreest hebben kort remise gespeeld. Na 23 zetten waren ze al klaar. De beslissing moet vallen in een barrage van vijfminutenpartijtjes. Het Nederlands kampioenschap zou niet beslist moeten worden met vluggertjes. Dat het heel gewoon is geworden hebben we te danken aan Magnus Carlsen zelve, die in de WK-match tegen Fabiano Caruana in 2018 alle partijen remise schoof, om daarna in de barrage te winnen. Dat waren weliswaar rapidpartijen, maar toch.
Ik zie dat de Amerikaan Jorgenson uit de kopgroep is ontsnapt en met een minuut voorsprong aan de klim begint. Het is niet genoeg. Hij wordt gepasseerd door Michael Woods, een 37-jarige klimgeit uit Canada. Jorgensen wordt vlak voor de streep door nog twee renners ingehaald. Mooi! Dat is het drama waar de mensen thuis op hebben zitten wachten, maar helaas met de verkeerde hoofdrolspelers. Het ellendige peloton had aan de voet van de berg een achterstand van zo’n 16 minuten. Pogačar rijdt vlak onder de top Vingegaard uit het wiel maar wint niet genoeg secondjes om de gele trui te pakken.
De schakers hebben helemaal een slechte middag. Volgens het rondeschema op de toernooisite moet de barrage om 18.00 uur beginnen, maar als ik om tien over vijf ga kijken, is het al afgelopen. Giri heeft gewonnen. Spelers en officials hadden waarschijnlijk geen zin om na de ultrakorte tweede klassieke partij nog lang te wachten met de beslissingspartijen. Daar zullen wel hele verstandige mensen van de bond over hebben beslist.
Maandag houdt Schaakclub Roden haar ALV. Komt allen! Dan is de sportzomer afgelopen en begint onze nieuwe competitie. Blij toe.